Mnich – podstawowe informacje

Legenda głosi, że swą nazwę ta wybitna turnia zawdzięcza zakonnikowi z Czerwonego Klasztoru w Pieninach. Chcąc zaimponować kobiecie (a jakże!), zbudował maszynę latającą i poleciał z Trzech Koron do Morskiego Oka. Nie spodobało się to specjalnie Bogu, który huknął w niego piorunem i zamienił w skałę, czyli właśnie naszego Mnicha. Co na to tajemnicza kobieta? O tym legenda milczy. Czy to prawda, czy nie, pewne jest, że kształtem Mnich przypomina zakonnika. Podobnie jest z Zadnim czy Żabim Mnichem.

Mnich wznosi się na wysokość 2068 m n.p.m. w Dolinie Rybiego Potoku. Obok Mięguszowieckich Szczytów, jest najbardziej charakterystycznym elementem panoramy nad Morskim Okiem, obiektem westchnień tysięcy ambitnych wspinaczy. – Kiedyś tam wejdę – mówią cicho, a czasem głośno. Północno-wschodnia ściana opada prawie 260 metrów. Niewątpliwie dając pole do popisu wspinaczom na wielu drogach, zaliczanych do najtrudniejszych w całych Tatrach. Niesamowitych wrażeń dostarcza też tatrzańska przyroda, ta bardziej ożywiona. – Jeśli będziemy mieli szczęście, to spotkamy świstaki wylegujące się w porannym słońcu, z kolei jesienią możemy trafić na jelenia lub nawet niedźwiedzia – wyjaśnia Szymon Michlowicz, wysokogórski przewodnik tatrzański. Charakterystyczny zarys Mnicha umieszczono na przewodnickich blachach.

Jak więc zdobyć Mnicha?

To proste – najlepiej i najbezpieczniej z przewodnikiem. Tak jak to uczynił Jan Gwalbert Pawlikowski pod opieką Macieja Sieczki w 1879 roku, zapoczątkowując tym samym historię polskiego taternictwa. Z kolei pierwsze zimowe zdobycie Mnicha dokonało się 31 lat później za sprawą Henryka Bednarskiego, Jerzego Cybulskiego, Walerego Goetla, Józefa Lesieckiego, Leona Loria oraz Stanisława Zdyba. Zespół jak widać był duży i wybitny, my proponujemy jednak nieco bardziej kameralny klimat: dwie osoby i przewodnik.

Szlaku na Mnicha oczywiście nie ma – można dostać się tam tylko drogami wspinaczkowymi, samodzielnie po wpisaniu się w książkę wyjść taterickich Tatrzańskiego Parku Narodowego lub pod opieką uprawnionego przewodnika tatrzańskiego, co najmniej II klasy, do czego zachęcamy, bo daje to gwarancję dobrej i bezpiecznej zabawy. Wymaga ona oczywiście dobrej kondycji – trzeba tam dojść, a potem jednak nieco się powspinać – oraz obycie z “lufą” i brak lęku przed ekspozycją. A jest ona tam spora i to z każdej strony – Mnich jest paleonunatakiem, czyli szczytem w dzisiejszym kształcie uformowanym przez lodowiec.

Co zabrać na zdobywanie Mnicha?

Idąc z przewodnikiem sprawa jest prosta i bezproblemowa: nasz opiekun zapewnia cały potrzebny sprzęt wspinaczkowy – uprząż, kaski, linę i dodatkową asekurację. Potrzebne są więc dobre buty podejściowe – wspinaczkowe nie są wymagane na tej drodze – i ubranie, dostosowane do warunków. W plecaku warto mieć cieplejszą odzież i coś na deszcz, bo wiadomo, w “górach bywa różnie”, picie i jedzenie. Przyda się też krem z filtrem SPF i – koniecznie! – telefon z wpisanym numerem alarmowym do górskich służb ratunkowych. Jak wiadomo, “w górach różnie bywa…”